Ik had de eer om met Lukas en Nadya te praten, die eerste is de frontman van het Rotterdamse Tramhaus en die tweede is één van de gitaristen en backing vocals van de punkband. Het kwintet was dit jaar headliner op het Sonic City Festival. Naast headliner, waren ze ook curator voor het festival in Kortrijk, wat wil zeggen dat zij mee mochten beslissen welke bands optraden tijdens de driedaagse. Een rol die vorig jaar was weggelegd voor Charlotte Adigéry & Bolis Pupul… Geen kleine schoenen om op te vullen dus! Ik kreeg de kans hen aan het werk te zien op Sonic City en ze na de show te strikken voor een interview, in aanloop naar hun show in Cactus Club op 6 februari.
Als moshen een officiële sport was…
… dan was het optreden van Tramhaus het wereldkampioenschap. Als headliner sloot de band het Sonic City Festival af. Om 23u was de zaal van de mainstage gevuld met hongerige zielen, klaar om de verfrissende punksounds van de Rotterdammers te verteren. M’n wenkbrauwen fronsten toen ‘These Boots Are Made For Walking’ uit de boxen speelde, maar ik kon me niet inhouden mee te zingen. Ik had er zin in! Vervolgens huppelde de band het podium op, dimde de muziek en krijste het eerste akkoord de zaal in.
Vanaf die eerste noot veranderde de eerste rij in een cirkel, waarna de knotsgekke chaos zich steeds verder uitbreidde. Elke minuut klom er iemand op het podium om te crowdsurfen. De uitgelaten sfeer was een vaste waarde tot de allerlaatste noot en de connectie met de band bleef maar duren (zonder motor). Een heerlijke ervaring die zijn hoogtepunt bereikte toen frontman Lukas de menigte vervoegde, de cirkel deed groeien en vervolgens, bij het vallen van de zware akkoorden, van alle kanten werd bestormd.
504 uur
Zo lang duurde het om The First Exit te schrijven en op te nemen. “Een anderhalve week om de muziek en teksten te schrijven, daarna 10 dagen opnames in de studio,” berekent Nadya.
“We hebben lang geleefd naar onze eerste plaat, maar toen het moment er was, ging het echt snel. De tijd was rijp en we leefden in de creativiteit van het moment,” vertelt Lukas, terwijl hij zijn enthousiasme niet kan wegsteken. “Het is een heel persoonlijke plaat geworden voor mij. Over de periode van mijn 18e tot mijn 28e en over wat ik heb meegemaakt in die periode, waaronder mijn coming out.” Daarop bevestigt Nadya: “Ons vorige werk ging over hoe wij de wereld zagen, maar dit album gaat over wat Lukas heeft meegemaakt.”
Als ik hen vraag naar het blote been op de cover, antwoordt Lukas: “Wij hebben echt géén idee van wie dat been is. De hoes is een eigen interpretatie van onze muziek door kunstenaar en fotograaf Marc Elisabeth, die een goede vriend van ons is geworden. Voor dit album hebben we voor het eerst samen teksten geschreven. Dat werkte heel goed. Iedereen schrijft over zijn gevoel, waardoor het meerdere kanten raakt. Achteraf lees je bij recensies weer andere interpretaties. Dat vind ik supermooi!”
Tramhaus: The Movie
Het ontstaan van de band was er niet toevallig. De bandleden waren al actief in Rotterdamse venues, zoals Rotown en Roodkapje. Een kleine en gepassioneerde scène.
“Toen we brainstormden welke muziek we wilden spelen bij onze eerste repetitie, wilde ik de Canadese band TRAAMS zeggen. In de plaats kwam er Tramhaus uit mijn mond… Waarschijnlijk een verbastering van de kebabzaak om de hoek die Tramhuis noemt,” lacht Nadya.
Een andere scène die de band zich nog levendig herinnert, is er eentje op Belgische bodem: “Ik wilde het laatste nummer inzetten van onze set in de TRIX in Antwerpen, toen Micha (één van de gitaristen) plots van het podium wandelde,” vertelt Nadya met een grote glimlach. “Hij dacht dat het optreden er al opzat. Ik ben hem echt fysiek moeten terug gaan halen,” vult Lukas aan. “Onze DIY-tour in Japan is een film op zich. Via het netwerk van onze drummer Jim (die trouwens ook Japans spreekt) konden we daar lokale promotors aanspreken en speelden we uiteindelijk vijf optredens en één dj-set. We regelden vrijwel alles zelf en dat was echt een héél vette ervaring. We kijken ernaar uit om het nog eens te doen.”
Japan hebben ze al bezocht, maar Brugge is hen nog onbekend. “Morgen ga ik er naar een optreden van Bohren & der Club of Gore in de Cactus Club. Op foto’s vind ik de stad er nice uitzien, maar morgen zal het dus de eerste keer zijn dat ik er ben,” vertelt Lukas.
Intussen is de band zodanig gegroeid dat het bijna een full-time familie is geworden. Ontstaan in een knusse Rotterdamse community, op weg om de wereld te exploreren. Waar hun pad hun brengt, is nog onbekend. Wie weet komen er solo-projecten en wie weet experimenteren ze nog met volledig andere genres. Maar één ding ben ik zeker: er zal gemosht worden in de Cactus Club op 6 februari.
Tekst: Jasper Vermeesch. Foto's: Marc Elisabeth.
Uit BLVRD Magazine editie #43.
