Michiel, Niels, Melvin en Karim gooiden in februari de instrumenten bij elkaar en werden samen CHIN, een postpunk band met een gezonde portie aan kwaadheid. Met elk hun eigen verhaal aan diverse muzikale achtergronden, vormen ze een nieuwe Brugse punkband die maatschappijkritische boodschappen brengt voor al wie luistert. Op 23 december tonen ze dit als voorprogramma van Moments in Snuffel Hostel. In hun eigen woorden ‘een legendarisch kotje’ waarna ze dromen van grotere shows te boeken en stilaan hun eigenheid te creëren.
Aan het begin van dit jaar kreeg CHIN geleidelijk aan vorm. Hoe vonden jullie de weg naar elkaar?
Karim: “We hebben alle vier onze eigen muzikale voorgeschiedenis. Michiel, onze gitarist, zei vorig jaar dat hij graag een band wou starten met zijn vorige drummer en ik bood mij toen aan als frontman. Ik kende dan weer Melvin, een heel getalenteerde bassist en hij maakt naast zijn andere band, Purplemachine, ook deel uit van CHIN. Zo zijn we met ons vier beginnen repeteren in Het Lab via Het Entrepot. We dachten na over welk genre we wilden spelen en kwamen al vrij snel op punk of postpunk. We merkten dat het tijd was om mensen te doen bewegen, na zelf jaren het meer melancholische en meeslepende genre te spelen. We kwamen samen op een moment van een gezamenlijke misnoegdheid en we wilden die kwaadheid ergens kanaliseren. Na onze eerste repetitie hadden we al meteen een nummer en klikte het duidelijk heel goed samen. Toen zijn we blijven oefenen en speelden we samen een try out-show in Villa Bota, met veel lovende kritiek achteraf.”
“Ik schrijf onze teksten en het is voornamelijk vanuit een kritische blik op onze huidige maatschappij. Een nummer gaat bijvoorbeeld over hoe polarisatie alles momenteel aan het controleren is, een ander over waarom onze maatschappij de meest kwetsbare mensen het meest gekwetst laat voelen. Als je kijkt naar hoe de wereld op dit moment in elkaar zit, is het een ideaal moment om ons over zo’n onderwerpen uit te drukken. Je merkt overal dat het anarchistische element van punk en de alternatieve scenes een comeback maken.”
Hoe onderscheiden jullie je van andere punkbands?
Karim: “Elke punkband heeft een andere attitude. We hopen niet anders te doen dan de rest, maar als we ergens staan, staan we er ook echt en geloven we in wat we brengen. Ik maak er een duidelijke taak van het publiek daarin mee te trekken. We zijn ons heel bewust van de tweezijdige energie met ons publiek en proberen bij de eerste noot al direct duidelijk te maken dat we er als band staan, en dat dit is wat we willen zeggen. Als je dan verder surft op die energie, kan je enkel maar omhooggaan. Als ik merk dat het publiek ver van ons af staat, pak ik mijn microfoon en ga ik ernaartoe. Ik wil hun energie voelen en als mensen ver weg staan, blijft het afstandelijk. Ik speelde vroeger in andere bands vaak het sad drunk guy-typetje, maar ik ben daarvan afgestapt. Ik ben als mens niet meer zo en werd veel kritischer en kwader. Dit wilde ik uiten in mijn muziek en dat doe je niet door verdrietig te staan zingen, maar wel door te roepen door je microfoon terwijl je het publiek aankijkt.”
Deze zomer zochten jullie voornamelijk nog jullie plaats. Wat hoop je te bereiken naar de volgende toe?
Karim: “Momenteel spelen we het voorprogramma van andere bands die ons opmerken en ons meevragen. We zijn nog aan het zoeken naar hoe we een volledige set willen laten klinken. Deze staat nog niet volledig op punt om een volwaardige show te geven, maar we komen wekelijks samen om eraan te werken. Ieder van ons brengt andere elementen naar de band en naar elk idee wordt geluisterd en mee geëxperimenteerd. Onze band is nog heel vers, dus we zitten vol goesting en spelen met elke mogelijke invalshoek. Dat maakt het niet altijd even evident, omdat we ervan bewust zijn dat onze set een geheel moet vormen. Ik bekijk de set als een soort spanningsboog en elk element die dat doorprikt, zorgt ervoor dat je het publiek kan kwijtraken.”
“We zouden het leuk vinden mochten we uit Brugge stappen. We hopen de kans te krijgen om mee te doen aan verschillende wedstrijden, zoals Red Rock Rally, maar dat wordt van buitenaf beslist. Wij zenden nummers in en zij contacteren ons. We speelden onlangs een show in Kinky Star en dat was geweldig. We houden ervan om in zo’n legendarische kotjes te spelen waar er een aanstekelijk sfeer hangt en waar je trots bent dat je er deel van mag uitmaken. De Snuffel is ook zo’n kotje in Brugge. We vinden het een hele eer om daar ons ding te mogen doen. We staan alle vier met onze voetjes op de grond en streven ernaar om volgend jaar een ep op te nemen met hulp van Het Lab. We willen onszelf niet voorbijschieten, maar willen wel stilaan onze eigen weg timmeren.”
Tekst: Eva Vandendriessche. Foto's: Brecht Vanhoutte.
Uit BLVRD Magazine editie #37.
