Daan, jij bent al jaren actief als stagehand tijdens Cactusfestival. Wat houdt dat precies in?
Dat klopt! Wij zijn die gasten die je heen en weer ziet lopen op het podium tussen de optredens door. We bouwen de set technisch op zodat alle concerten vlot kunnen verlopen, en breken alles nadien uiteraard ook weer af. Aan de basis ligt steeds het plaatsen van risers. Daarop komen dan de drums, keyboards, gitaarversterkers, … te staan. Dat doen we uiteraard niet à l’improviste. Per band krijgen we een uitgebreid draaiboek met duidelijke instructies. De roadies van de artiesten nemen tijdens de opbouw de leiding. Zij zijn gedurende de hele tournee mee op stap met de band, specifiek om dit onderdeel in goede banen te leiden. En daarnaast zijn er ook heel wat professionals van de partij, vooral dan voor licht en geluid. Soms helpen de bandleden trouwens ook zelf mee met de opbouw!
Het werk moet meestal wel snel en efficiënt gebeuren. De tijd tussen de verschillende optredens is beperkt, en er moet ook nog voldoende tijd overblijven om maximaal te kunnen soundchecken. Tijdens zo’n change-overs kan het wel soms hectisch zijn, vooral omdat er dan ook echt veel volk heen en weer loopt en alles op de juiste plek moet komen te staan.
Naast het werk óp het podium vindt een groot deel van ons takenpakket plaats achter de schermen. Al het materiaal van de bands moet uitgeladen worden uit de trucks en op de juiste plek terechtkomen. Ik moet je waarschijnlijk niet vertellen dat die vrachtwagens onmogelijk tot in het Minnewaterpark kunnen rijden. Dus laden wij alles manueel uit en brengen we het te voet naar de backstage. Dat is echt wel het lastige deel van ons werk. Je moet weten: grote festivals hebben een loading dock. De trucks rijden tot tegen het podium en worden daar uitgeladen. Da’s iets waar wij bij Cactus voorlopig alleen maar van kunnen dromen, al heeft het ook wel z’n charme op deze manier.
Klinkt als veel sleur- en trekwerk, én dat nog met een nodige achtergrondkennis van techniek. Kan iedereen zomaar stagehand worden?
Ikzelf had totaal geen podiumervaring toen ik bij Cactus begon en heb alles gewoon daar ter plekke geleerd. Je moet weten dat wij vooral assisteren en uitvoeren, het technische denkwerk gebeurt door de professionals. Toen ik begon, bestond de groep stagehands volledig uit mensen die geen ervaring hadden in podiumwerk. Ondertussen is dat wel al veranderd en hebben de meesten een job als podiumtechnieker of volgen ze een opleiding tot.
Hoe en wanneer ben je bij Cactusfestival begonnen? Was het meteen ook de bedoeling om stagehand te worden? Of ben je er toevallig ingerold?
Ik ben rond mijn 15e begonnen als vrijwilliger op Cactus, op aanraden van mijn oudere zus. De ideale manier om gratis een tof festival mee te pikken, in ruil voor enkele uurtjes werk per dag. Ik deed toen vooral barshifts en werkte aan de bekerinruilstand.
Ik heb altijd in de KSA gezeten en veel (oud-)leiders hielpen toen mee als stagehand. Ik kende die groep dus wel al, en het zag er altijd wel tof uit. M’n schoonbroer zat daar trouwens ook bij! Toen ik wat ouder was – een jaar of 18 – vroeg hij of ik geen zin had om hun team te komen versterken omdat er iemand was uitgevallen. Dat was in 2004. En kijk, 18 jaar later sta ik er nog steeds.
Herinner je je eerste festival als stagehand? Hoe is dat verlopen?
Wat ik me vooral herinner, is dat ik enorm moest wennen aan die lange dagen. Je bent niet onophoudelijk druk aan het werk, maar van ’s morgens vroeg tot na het laatste optreden ’s avonds paraat. Dat was toch vermoeiender dan ik oorspronkelijk had verwacht. En mijn maag (lacht), die tot dan enkel Vlaamse kost gewoon was, moest ook wel echt enorm wennen aan de exotische maaltijden die je in de backstage krijgt voorgeschoteld. Voor de rest hou ik er heel veel positieve herinneringen aan over.
Wat was voor jou het allerleukste moment in je Cactus-carrière?
Hoh, moeilijk te zeggen. Om heel eerlijk te zijn: ik kijk ieder jaar even hard uit naar het festival, en geen enkele editie stelt teleur. Het is steeds zo fijn om oude bekenden terug te zien en nieuwe mensen te leren kennen. De sfeer op Cactus is uniek, en dat zal altijd zo blijven.
Als ik een legendarisch moment moet uitkiezen, ga ik toch voor het optreden van The Flaming Lips in 2007. Niet zozeer voor het muzikale (want dat was nu niet echt een hoogvlieger), maar vooral voor de memorabele show. We hadden die dag honderden ballonnen opgeblazen en confettikanons klaargezet, en tijdens het optreden ging dat allemaal de lucht in. De zanger Wayne Coyne liep dan over het publiek in een opgeblazen plastic bal terwijl zijn roadies in verkleedkledij over het podium dansten. Ook Gabriel Rios, die daarvoor een set gespeeld had, had zich toen verkleed en ging meedansen op het podium. Geniaal!
Heb je als stagehand ook tijd om van de optredens te genieten?
Dat hangt grotendeels af van de hoeveelheid materiaal die de bands meehebben, maar meestal is er wel tijd om tijdens de optredens eens door het publiek te kuieren en mee te gaan luisteren hoor. De affiche van Cactus is altijd zodanig gevarieerd, dat ik altijd vanalles wil zien. Kijk dit jaar bijvoorbeeld een naar het programma op zondag: Arab Strap, Richard Hawley, The Tallest Man On Earth, Supergrass en dan ’s avonds nog de afsluiter Balthazar, één van de beste livebands die ik al zag... daar kun je alleen maar naar uitkijken. We spreken onderling goed af met het team, zodat het podium nooit onbemand blijft en we toch optimaal van de muziek en de festivalsfeer kunnen genieten.
Zijn de artiesten vriendelijk naar jullie toe? Of zijn jullie eerder de onzichtbare schakels die vooral moeten zwijgen en werken?
Eigenlijk hebben wij vooral contact met de roadies van de artiesten, en daarin heb je verschillende soorten. Maar de grote meerderheid is vriendelijk hoor, vooral als ze horen dat wij dit allemaal op vrijwillige basis doen. De artiesten zelf komen meestal pas toe juist voor de aanvang van hun set, en dan laten we hen ook gewoon met rust. Soms is er wel nog ruimte voor een babbeltje achteraf, dan is de stress eraf en is de sfeer meer relaxed.
Ik moet het vragen: als stagehand ben je vaak backstage en daar maak je waarschijnlijk ook af en toe wat mee. Zin om een grappige anekdote of opvallend verhaal met de lezers te delen?
Na 18 jaar ervaring heb ik inderdaad al ’t een en ’t ander meegemaakt en gehoord. Het grappigste was misschien wel toen ze ons vroegen om het materiaal van een band te gaan uitladen in de Arsenaalstraat. Toen we daar toekwamen zagen we nergens materiaal dat we naar het podium moesten rollen, maar wel de artiesten! De band Staff Benda Bilili is een band waarvan de meeste muzikanten in een rolstoel zitten. Over miscommunicatie gesproken.
Verder gaan de meeste grappige verhalen over de artiesten zelf. The Wailers hadden bijvoorbeeld de avond voor hun optreden op Cactusfestival een bandlid ontslaan. Daarna waren ze richting Brugge vertrokken, zonder hem verder op de hoogte te houden. Uit woede is hij dan ook naar het festival afgezakt, om dan in het midden van hun set het podium op te stormen om ambras te maken. Heerlijk!
Of nog absurder: Grace Jones wou vanuit het artiestendorp in de Arsenaalstraat vervoerd worden met een cabrio tot aan de ingang van het park. Je moet weten dat dat een afstand is van nog geen 100 meter! Daarna wou ze nog met een golfkar tot aan het podium gereden worden, omdat ze niet wou wandelen… Oké, de vrouw was toen al de 70 gepasseerd, maar daar liet ze weinig van merken tijdens haar show. Voor haar set hadden we aparte risers gebouwd voor de dansers. Tijdens het optreden is ze eraf getuimeld en op haar hoofd terechtgekomen. Ze is toen even backstage gegaan om te bekomen. Klein detail: ze was topless en droeg enkel wat verf. Prachtig zicht!
Cactusfestival van 8 tot 10 juli in het Minnewaterpark
MEER INFO: CACTUSFESTIVAL.BE
Beelden: © Cactusfestival
