Er wordt gezegd dat zelfspot een ‘coping’ mechanisme is, dat kunst een communicatiekanaal is, en dat felle kleuren een effect op je humeur hebben. Combineer deze drie elementen en je krijgt het oeuvre van HazzA, oftewel Harry Lynch. In zijn surrealistische werken verkent hij de dieptes van zijn eigen onderbewustzijn, met alle frustraties en onrust van dienst. Na sculptuur uit te proberen en ‘live’ schilderen tijdens Paris Fashion Week, focust HazzA zich op een volgende uitdaging: een kortfilm.
In je werk gebruik je een imaginaire wereld om je onderbewustzijn te visualiseren. Dit doe je onder het pseudoniem HazzA, maar ook het hoofdpersonage in deze werken stelt een alter ego voor. Vanwaar de keuze om te werken met een alter ego?
“Vroeger op school, wanneer ik veertien was, hadden enkele medeleerlingen een eigen ventje dat ze tekenden, zoals die ‘zot’-mannetjes, en ik dus ook. Vanuit deze doodle is eigenlijk een alter ego verder blijven groeien. Over tijd merkte ik dat bepaalde frustraties vanuit mijn onderbewustzijn uitgedrukt konden worden via dit ventje en via kunst. Wanneer ik aan mijn studies Vrije Kunsten begon, kreeg dit alter ego een terugkerende centrale rol.
Op een manier zijn het zelfportretten in karikatuurvorm. Zwaardere emoties als kwaadheid en angst kan ik erin kwijtraken, als een soort ruimte om te ventileren. Zo ook transformeert het pseudoniem HazzA me niet per se in iemand volledig anders. Het is een deel van mij, de creatieveling in een surrealistische wereld tegenover de Harry Lynch in de echte wereld, bijna zoals bij bipolariteit.”
De kwade en angstige emoties vielen mij al op in de titels van je werk. Denk je dat dit moeilijke emoties zijn om uit te drukken in realiteit? Hangt er een soort taboe rond?
“Ik denk van wel. We praten sneller over positieve of goeie onderwerpen. Zelfs vrienden wil je niet belasten met zware gevoelens, al is er nood om deze te uiten. Voor mij gaat dit uiten makkelijker in kunst. Toch heb ik vaak de betekenis niet direct door van mijn werk en komt het puur vanuit mijn onderbewustzijn. Maanden later kan ik dan terugkijken en de metaforen voor mijn gevoelens herkennen, die ergens heel persoonlijk zijn, maar waar anderen zich mogelijks ook in kunnen vinden.”
De felle kleuren in je werk en het karikaturale van je alter ego lijken de negativiteit echter te doorbreken. Is dit doelbewust?
“Ik heb al vaak te horen gekregen: ‘Ik vind je werk goed, maar het is best dark.’ Ik ben mezelf ook bewust van de zwaardere thematiek. Vroeger heb ik nog gewerkt met donkerdere grijstinten, maar dit maakte mijn werk inderdaad al snel te akelig. Met felle kleuren kon ik dit vermijden. Het past ook beter bij mijn persoonlijkheid – de neon-kleuren – en bij het surrealistische van mijn onderbewustzijn.
Je oeuvre omvat schilderijen, sculpturen en tekeningen. Kunnen de verschillende media je op verschillende manieren helpen bij het verkennen van je onderbewustzijn?
“In het begin wou ik mij focussen en specialiseren in één medium – schilderen – en de filosofie hiervan eventueel doortrekken naar sculpturen of installaties. Intussen heb ik ondervonden dat elk medium zijn eigen beeldtaal en kracht heeft. Ik probeer steeds mijn comfortzone te verleggen, omdat dit helpt om meer te spreken via een visuele taal. Door te blijven werken in hetzelfde medium blijft je taal ook eerder beperkt. Met als gevolg dat sommige gevoelens moeilijk uit te drukken zijn. Hoe meer je werkt met andere media, hoe beter je oorspronkelijk medium zal worden.”
Je hebt momenteel een atelier in Burg 4, waar vroeger De Tank zat. Vind je Brugge een goeie omgeving om verder in te groeien als jonge kunstenaar?
“Ik heb gestudeerd in Brussel, maar ben opgegroeid in Knokke. Na mijn studies besloot ik om terug naar mijn roots te gaan en toen heeft iemand mij doorverwezen naar Burg 4 in Brugge, wat op ideale afstand is van Knokke. Doordat ik momenteel een internationale push wil geven aan mijn werk – zoals met de recente groepstentoonstelling in Abu Dhabi – is Brugge een perfect rustoord waarin de (groot)stad nog steeds te vinden is, zeker met de vele toeristen.
Kan je al wat meer vertellen over je volgend project, een kortfilm in samenwerking met fotograaf Hans Borg?
“Tijdens mijn eerste jaar Vrije Kunsten in Brussel had ik voor een fotoreeks over de zee samengewerkt met Hans. Dus toen ik besloot een kortfilm te maken – opnieuw met de zee centraal – wist ik dat ik hem moest contacteren. Het landschap van Knokke, met het Zwin en de kustlijn, is iets dat me altijd zal blijven overweldigen en terugroepen. Het idee om te schilderen in de zee en dit vast te leggen, is dan ook iets dat al langer spookt in mijn hoofd. Rond april hopen we de kortfilm te kunnen screenen in Brugge.
Tekst: Sanne De Muynck. Foto's: Hans Borg. Uit BLVRD Magazine editie #44.
