Er was lang enkel stilte te horen vanuit het kamp van de jongeren en studenten, maar de laatste weken worden steeds meer stemmen hoorbaar. Stemmen die vragen om hulp, maar vooral om begrip en op zijn minst om gehoord te worden.
De bezorgdheid om het welzijn van jongeren in deze periode, wordt door velen gedeeld. Elsie verwoordde haar gedachten in een open brief, een brief die Sofia inspireerde...
Geachte dames en heren van het Veiligheidscomité rond de corona-bestrijding,
We gaan door harde tijden, u vooral. U moet de beslissingen nemen die uw landgenoten goedkeurend, of kritisch met veel misbaar, beoordelen. Een ongelooflijke verantwoordelijkheid rust op uw schouders.
Hoe moeilijk het ook is ons leven op korte tijd zo te moeten aanpassen, ik respecteer de richtlijnen in grote mate. En terwijl ik vóór deze pandemie erg graag tussen de mensen vertoefde, heb ik intussen het geluk hervonden in lange wandelingen, met 1 of geen contact, zoals u het ons oplegt.
Ik hoef niet noodzakelijk naar het buitenland waar rode zones heersen om mijn jaarlijkse reis toch maar niet te moeten missen. Ik kan er nog wel even tegen.
Dus wat mij betreft geen probleem, ik pas me aan, ik heb respect voor uw regels, en wil er alles aan doen om samen met u deze pandemie te onderdrukken.
Maar kunt u me alstublieft even uitleggen hoe u een maatregel om onze kinderen en jongeren (boven 13) van alle sporten en vrijetijdsbesteding te beroven, ten koste van de vergrijzende bevolking die zou kunnen uitdunnen, kan blijven motiveren ?
Wat moet er van onze kinderen worden ? Onze kinderen die – hopelijk - nog een lang leven voor zich hebben waarin ze zich moeten leren recht houden, moeten leren vechten, die nu op een cruciale leeftijd komen om keuzes te maken in het leven, en aan wie alle vrijetijdsbeoefening, die hen naast plezier, ook wilskracht, veerkracht, teamspirit en doorzettingsvermogen leert aankweken, wordt verboden?
- Elsie
Hoe kunnen wij – ouders, begeleiders - er in slagen de geestelijke gezondheid van onze kinderen nog te bewaken als ze lamdood worden geslagen ! Nu ze enkel nog – veelal voor de computer – schoollessen mogen volgen. Geen vriendengroepjes meer, geen beweging meer, erger nog: hiertoe verboden worden !
Maakt u zich geen zorgen om hoe zij zich als mens door hun latere leven zullen slaan ?
Eerlijk ? Ik maak me hier grote zorgen over, ik heb me er namelijk nog niet bij neergelegd dat dit het leven is waar zij zich moeten op voorbereiden: zittend, op grote afstand van mekaar, afgescheiden door grote digitale schermen, geen menselijke interactie meer, geen empathie, sympathie, warmte, plezier.
En alweer: wat mij betreft geen probleem, ik heb maar even meer te gaan. Maar ik mag niet denken aan de weerbaarheid van onze toekomstige beleidsmakers, politici, dokters, verzorgend, onderwijzend en opvoedend personeel, en àlle andere beroepen. Waar en hoe kunnen zij, naar wie wij hoopvol uitkijken om de toekomst in goede banen te leiden, die weerbaarheid nog aanleren ?
Elsie Roose, coördinator Circusatelier Woesh Brugge
13/01/2021
Afgelopen september ben ik op 25-jarige leeftijd opnieuw student geworden. Euforisch keek ik uit naar mijn intrede. “Dan hebben we na mijn examens altijd een reden voor een feestje. Zoals vroeger met een plateautje in de Pick. Who’s in?”, riep ik dolenthousiast. Intussen zijn de eerste examens achter de rug en bleven mijn dansmoves binnenskamers. Mijn jongere medestudenten konden ook niet uit de bol gaan. Ik heb geen enkele keer kunnen lachen met hun kater. Ik kijk met een bang hartje toe. Ze missen iets, en dat is meer dan lauw bier. Ondertussen zijn ze verstandig en timmeren ze ijverig aan hun toekomst. Logisch, want het is het enige wat ze kunnen doen. I feel sorry for you guys.
Ik vloek luidop als de vinger opnieuw hun richting uitwijst. Als toekomstige leerkracht en zus van een puber ben ik begaan met jongeren. Ik vind hen fantastisch en geloof in de kracht die ze bezitten.
Ik plaats me in de frontlinie van de verdediging. Ik heb genoeg van een beleid dat selectief doof is voor jongeren en hen dan nog durft te behandelen als kinderen in plaats van jongvolwassenen. Want tegelijkertijd moeten ze wel even harde maatregelen volgen. Als wie ziet de overheid de jongeren dan? Als een soort van onvolmaakte volwassenen?
Eerst en vooral gaan jongeren door een cruciale en vaak lastige fase. Al hun energie moet gaan naar ontdekken en experimenteren. Met hun brein in volle ontplooiing verzamelen ze de bouwstenen van hun unieke identiteit. En daarvoor, beste mensen, hebben ze elkaar nodig. Ze dienen als, zeg maar, elkaars spiegel. Door een leeftijdsgenoot te zien, zien ze zichzelf beter. Maar als die reflectie verdwijnt, vervaagt ook de voeling die ze hebben met zichzelf en de wereld. Het doel is weg. Gevaarlijk. Hun sociale omgang is dus niet enkel gezellig, maar van levensbelang.
De berichten over psychische klachten en verhoogde suïcidale gedachtes of pogingen, ik geloof dat. Als ik van de jongere generatie hoor dat er verhoogd en buitensporig druggebruik is, ik geloof dat. Zijn alle jongeren daarom high? Nee, dé jongere bestaat niet. Maar hun kreet, die stilaan hees aan het worden is, luidt wel voor hen allemaal.
Naast het feit dat ze elkaar nodig hebben in deze cruciale levensfase, wringt mij nog een dingetje. Ze worden onderworpen aan strenge maatregelen waarbij er bij de opzet totaal geen rekening werd gehouden met de jeugd. Het gevolg? Ze begrijpen de logica erachter niet. En ze zijn niet alleen, ik kan ze ook niet meer uit de doeken doen. Die regels creëren een rommelige wereld en laten jullie constant struikelen.
Moeten ze er maar beter tegen kunnen? Wordt het eens tijd dat ze minder gepamperd worden? Op mijn 25ste kan ik zeggen dat ik er me wel doorspartel. Maar ik heb tijd gekregen om dat dikker vel te kweken, om uit te zoeken wie ik ben en wat ik nodig heb in zo’n tijden. Maar plots gaan we dit ook verwachten van jongeren. Ze worden in allerijl geforceerd tot een spoedcursus weerbaarheid en krijgen daarvoor 10 jaar minder de tijd.
- Sofia
De andere generaties rollen hun ogen. Wat hebben ze te klagen, die jongeren? Hun (over)grootouders hebben het veel lastiger gehad in tijden van oorlog. Wat hebben ze te klagen, die jongeren? Ze hebben niet eens een lening af te betalen. Sinds wanneer is het terug geoorloofd om verdriet of lijden met elkaar te vergelijken? Door de zorgen van de jongeren erkennen, minimaliseer je die van een ander nog niet.
Lieve jongeren.
Als ons dagelijks leven opnieuw zijn weg vindt en jullie stem terug kracht krijgt, trekken jullie ten strijde naar de volgende onuitgenodigde, onzichtbare vijand: de leerachterstand. Maar vergeet niet dat jullie een ontzettende kracht bezitten. Ik geloof in jullie. Ik hoop ook dat jullie hetzelfde signaal krijgen eens we opnieuw op de startknop van ons leven mogen drukken. En laat jullie niet doen. Jullie levensvreugde, energie en creativiteit (om er maar enkele uit te pikken) zijn van onschatbare waarde in onze samenleving.
Sofia Ben Moussa, (sinds kort opnieuw) studente
26/01/2021
Foto Elsie Roose: Femke Den Hollander.
Foto Sofia Ben Moussa: Sofia Ben Moussa.
