Laura Allaert helpt dit jaar mee de Triënnale in Brugge te verwezenlijken als stagiair bij Amanda Browder, een Amerikaanse kunstenares die enorme textiel installaties maakt. Het thema van de Triënnale dit jaar is TraumA. Wij vroegen ons af hoe Amanda Browders werk zich daartoe verhoudt en hoe het is om stage te lopen bij de Triënnale Brugge. Laura is dus de geknipte persoon om enkele vraagjes te stellen en te weten te komen wat er ons te wachten staat, hoe zo’n Triënnale intern in zijn werk gaat en eventueel een sneak peek te krijgen van Amanda Browders project.
Vanuit welke opleiding ben je bij de Triënnale terechtgekomen?
“Ik heb installatiekunst gevolgd in mijn bachelor en ben nu bezig aan een master in vrije kunsten, maar mijn werk heeft ook wel nog wat te maken met installatie.
Ik heb ook vroeger al wat samengewerkt met Triënnale Brugge toen ik nog op de academie in Brugge zat en zo ben ik dus terug bij Triënnale terechtgekomen als een potentiële stageplaats.”
Wat trok je aan om daar stage te doen?
“Ten eerste, dat ik er vroeger aan heb meegewerkt natuurlijk. Dat gaf mij misschien zelfs al een voet in de deur. Daarnaast vond ik het interessant omdat ik zelf van Brugge ben en mijn stage dan ook dichter bij mij staat dan normaal. Ik vond dat natuurlijk wel een grote stap om mee te werken aan een Triënnale, maar ik wil graag bijleren hoe kunstenaars het nu moeten doen, hoe alles aan zo’n groot project in zijn werk gaat. Ik dacht ook niet dat ik direct toegelaten ging worden voor de stage, maar ze konden dus blijkbaar wel een extra hand gebruiken.”
Het thema van deze Triënnale is TraumA, hoe verhoudt het werk van Amanda Browder zich daartoe?
“Ik weet niet heel goed hoe het werk zelf te maken heeft met trauma, dat is niet echt uitdrukkelijk uitgelegd. Wat ik er zelf in lees is dat het bij Amanda meer gaat om de menselijke verbindingen en de verhalen die verteld worden door de stoffen die mensen doneren. Voor haar werk worden Bruggelingen namelijk uitgenodigd om stof te doneren en zij heeft graag dat er aan die stoffen verhalen vastzitten. Soms is dat een stuk stof van iemand die gestorven is en waarbij de stof dan een herinnering is bijvoorbeeld. Die link kan ik dus wel maken met het thema: de materiele overdracht ervan.”
Was je al vertrouwd met Amanda Browders werk?
“Nee. Totaal niet. De stage is dus echt een mooie kans om mijn horizon wat te verbreden en iets nieuws te leren kennen.”
Browders werk doet denken aan het werk van Christo en Jeanne-Claude, die op monumentale schaal landschappen inpakten. Kunnen we op de Triënnale ook ingepakte gebouwen of iets vergelijkbaars verwachten?
“Christo en Jeanne-Claude zijn twee van haar grote voorbeelden. Ze pakt zelf ook meestal gebouwen en landschappen, maar soms waagt Amanda zich ook aan kleinschaligere kunstwerken. Haar werk heeft wel altijd te maken met stof en textiel, en ze stapt daar ook niet snel vanaf. Voor de Triënnale zal ze opnieuw op grote schaal dingen inpakken. Een silo aan House of Time zal ingepakt worden en een stukje van de Langerei overdekt en overspannen worden. Voor haar derde werk op de Triënnale, zoekt ze nog een locatie. Momenteel denkt ze eraan om iemands gevel in te pakken, maar dat gaat moeilijk met de erfgoedregels. Dat derde werk is dus nog even zoeken.”
Vind je de stage verrijkend voor je opleiding?
“Ja! Ik had nooit verwacht dat je zo veel formulieren moest invullen en aanvragen moest maken om iets te mogen doen in de openbare ruimte, ik was dus verbaasd door de hele bureaucratie en het papierwerk dat erbij komt kijken. Dat alleen al heeft mij veel bijgeleerd. Momenteel moet ik mij ook vaak toeleggen op marketing en budget. Dat zijn allemaal dingen die op het KASK zelden of nooit aan bod komen en waar ik dus niet vertrouwd mee ben. In het KASK heb je een les waarin dat soort dingen worden behandeld en dat is een kort overzicht van de zakelijke aspecten van kunst. Dat is dus wel wat een gemis in de kunstopleidingen. De stage is op dat vlak zeker een grote kans om de zakelijke kant van kunst te leren kennen.
Het is natuurlijk wel spijtig dat ik door Corona alles vanop afstand moet doen. Daarom kijk ik er gewoon echt naar uit naar wanneer we beginnen met het werk zelf, het naaien van het ontwerp. Dat is ingepland voor april. Amanda moet ook nog naar België komen, wat normaal gezien eind april zal gebeuren. Maar we proberen haar wat vroeger naar Brugge te krijgen omdat ze de stad en de mensen wil leren kennen! Hoe goed dat zal lukken met de huidige omstandigheden, is wel nog niet duidelijk.”
Heb je ruimte om wat persoonlijke toetsen aan te brengen in het werk?
“Aan het werk zelf niet echt, maar ik kan wel mensen aanraden aan Amanda om een gesprek mee te hebben. Nu hebben we bijvoorbeeld met de Academie in contact gestaan en het werk van de leerlingen wordt nu in haar digitale werk ingevoegd. Dus op dat vlak mag ik wel suggesties doen over wat er leuk zou zijn om op te nemen in het digitale werk.”
Digitale werk?
“Ja, omdat het om textiel gaat, zou haar installatie niet lang overleven buiten zonder kapot te gaan. Daarom is er ook een digitaal luik waarbij er eigenlijk een print wordt gemaakt. Op die manier, blijft haar installatie langer zichtbaar.”
Heb je zelf ervaring met naaien, textiel etc.?
“Ja, in de academie komt alles aan bod, en dus ook mode.
Ik heb dat daar 3 a 4 jaar gedaan en je verleert dat niet gauw. Ik ben niet de beste naaister of de properste naaister, maar ik kan de basics wel. Erg goed kunnen naaien is voor het project ook geen vereiste, daarom is iedereen welkom om te helpen, ook mensen met geen of weinig ervaring.”
Hoe gaat alles precies in zijn werk, jullie zoeken stoffen en hulp maar wat wordt er precies gemaakt?
“Iedereen kan stof inzenden om te helpen, en iedereen kan helpen naaien om die grote doeken die nodig zijn voor de installatie te maken. Op die manier wordt het dus echt een gemeenschapsproject waar iedereen elkaar leert kennen en de verhalen die vasthangen aan het textiel ook worden uitgewisseld.”
Vind je het inspirerend of is het net een soort kunst dat je niet ambieert?
“Het gaat ook om installatiekunst, maar ik hou mij meer bezig met activatiescores; deels performance, deels installatie waarbij regels worden opgelegd aan iemand of er een ingreep gebeurt in de ruimte zodat bezoekers die regels sowieso moeten volgen. Mijn afstudeerproject was bijvoorbeeld een groot doek dat de bezoeker verplichtte eronder te wandelen. Amanda’s werk is minder dwingend, als je het niet wil zien, kan je wegkijken, maar tegelijk wel erg impactvol in het straatbeeld. Het is imposant en dus zeker de moeite waar om eens een kijkje te gaan nemen.”
Amanda Browder zoekt nog steeds Bruggelingen die het project willen helpen door stoffen te doneren of te komen helpen naaien. De naaisessies gaan door in House of Time en kunnen door iedereen worden bijgewoond onder coronaproof omstandigheden. Haar werken zullen een silo opfleuren aan House of Time en de Langerei overspannen, een derde locatie wordt nog gezocht. De Triënnale opent op 8 mei en loopt door tot 26 september. Geïnteresseerden of personen met vragen kunnen altijd terecht op de website van de Triënnale voor meer informatie.
Tekst: Nicolas Vandenbussche. Foto's: Tom Loonan & Amanda Browder.
Uit BLVRD Magazine editie #21.
