Het Brugse Genthof, een galerij voor kunstenaars waar sinds kort een relatief nieuw pareltje letterlijk en figuurlijk staat te schitteren. Daar waar een vervaagd huisnummer 29 charmerend duidelijk maakt dat het pand en zijn glinsterende etalagestukken in schril contrast staan qua leeftijd, is het de traditie en techniek achter de kunstwerken die het gebouw moeiteloos in eeuwen overtreft. Sommigen herinneren zich de locatie nog van de eerste Oxfam Wereldwinkel, en dan waarschijnlijk vooral de feestjes in de kelder. De eerder verfijnde medemens weet dat er niet voor het eerst keramiek achter het raam wordt tentoongesteld.
Elvira De Pelsmacker (26) is de drijvende kracht achter de galerie, die ze heeft neergepoot op de plaats waar haar moeder (Anne Perneel) ooit haar eigen keramiekwinkel begon. Dat kunst en keramiek Elvira en haar zussen met de paplepel werd ingegeven, valt hier weinig verrassend uit af te leiden. “Wij zijn altijd opgegroeid in ateliers. Als kind kwamen wij altijd kleien en leerden we ook draaien. Dat was toen gewoon Als bezighouding.”
Ik ben dan eigenlijk, ik wil niet zeggen geobsedeerd geraakt, maar eigenlijk wel.
- Elvira
In de toekomst zou echter blijken dat enkel Elvira de ambacht zou verderzetten, hoewel dat niet altijd een zekerheid was. Na haar curriculum in het secundair kunstonderwijs, in keramiek weliswaar, besloot ze toch voor een studie orthopedagogie te gaan. “Maar dat was echt niet mijn ding. Dat waren veel te veel regeltjes. En ik miste keramiek echt.” Het was uiteindelijk door haar vader (Hans De Pelsmacker) dat de vonk terug is overgeslagen. “Mijn vader doceert aan LUCA School of Arts en daar heb ik keramiek herontdekt. Ik heb toen gezegd: ‘ok, ik ga keramiek doen. Ik ga het gewoon eens uittesten, de technieken leren en ik zie wel’. Ik ben dan eigenlijk, ik wil niet zeggen geobsedeerd geraakt, maar eigenlijk wel”. (lacht)
Genthof 29
Elvira is erin geslaagd haar ouders trots te maken door niet enkel te kiezen voor keramiek, maar ook door haar keuze de winkel van haar moeder verder te zetten. En moeders’ recept valt in verschillende aspecten van de galerie te proeven. Ook haar vader had hier en daar een vinger in de pap. Binnenin het gebouw, officieel ‘Genthof 29’ genaamd, is een modern ambachtelijke sfeer sterk waar te nemen, omhuld in een museumwit jasje. Twee derde van de oppervlakte wordt ingenomen door een open atelier, voorzien van onafgewerkte potten en vazen tussen het nog warme kunstenaarsgerei, waar de kleispetters op de bleke muren het verhaal proberen na te vertellen. Dat ze gekozen heeft voor een open atelier, heeft ze van haar moeder. “Dat is altijd zo geweest. Het is aangenaam voor de klanten. Zo kunnen ze winkelen, een babbeltje slaan en zien dat ik bezig ben. En als er geen klanten zijn, dan kan ik doorwerken.” Maar zo gemakkelijk geeft Elvira haar geheimen niet prijs, want ook thuis bij haar ouders heeft ze nog een atelier. “Mijn grote vazen maak ik thuis, omdat dat vaak technieken inhoudt die ik niet graag wil tonen aan iedereen. Ook het glazuren doe ik daar. Wij zoeken echt lang op recepten. Wij kopen geen glazuren aan, wij maken die zelf. Dat is omdat wij echt unieke kleuren willen. Ik toch vooral, voor mijn vazen. Ik zoek echt naar felle kleuren.”
van Elvira
Vooraan de winkel, het resterende en door parket sterk afgegrensde derdedeel, vormt de galerie. De doorgetrokken witte, maar deze maal maagdelijke muren brengen het samenspel tussen het strakke interieur en het levendig keramiekwerk volledig tot hun recht. De glasachtig glinsterende rode, blauwe en groene tinten scheppen een verrassend luchtige sfeer tussen het modern meubelwerk. Afgezien van de relatief beperkte ruimte, introduceert het geheel wel een gevoel van openheid. Een openheid die ongedwongen aanzet tot het rustig bekijken van de stukken, maar ook zin geeft om een blik te werpen bij de kunstenaar aan het werk. “De winkel is sowieso nog een stuk van mijn ouders. Dus de etalage doe ik samen met mijn moeder en de kasten hebben we samen gedaan met mijn vader. Hij heeft die gemaakt. We doen het eigenlijk een beetje samen, maar aangezien ik hier de hele tijd zit en constant als verkoper sta, is het meer naar mijn hand gezet. Ik verzet dus ook wel af en toe. Maar het liefst ben ik gewoon bezig, hoewel ik soms moet oppassen dat ik niet te veel babbel met de klanten.” En dat ze er haar eigen ding van heeft gemaakt, is onmiskenbaar af te leiden uit de naam van het atelier, ‘van Elvira’.
Van mijn moeder staan er hier tassen en mokken. Ik oefen daar ook op. Om die uit elkaar te houden, gebruik ik een stempeltje. Dat we geen ruzie zouden maken, lacht Elvira. Het is ook, mijn moeder is links en ik ben rechts, dus wij zetten onze strepen anders. Daar zou je het ook aan kunnen zien. Dat hebben we nog maar een maand geleden ontdekt, terwijl we al jaren samenwerken.
- Elvira
Functioneler
Op de blauwige etalageplanken staat een bonte verzameling van vazen, tassen, mokken, schalen en andere afgeleide creaties. De kleuren wisselen elkaar af met verscheidene texturen, die in sommige stukken terugkeren en daarmee een groeiproces voorzichtig blootleggen. “Ik probeer altijd nieuwe texturen te vinden, want anders wordt het te saai. Tijdens corona, in die 3 maanden, heb ik constant gewerkt. Er is super veel naar boven gekomen. Mijn niveau is veel verbeterd, laat ik het zo zeggen.”
“Meestal zie ik ergens een stukje rots of blad en dan denk ik ‘dat is een coole structuur’. En dan begin ik te denken hoe ik dat kan omzetten naar klei. Vaak bouw ik 5 stukken tegelijk op en wordt de oplossing bij die ene vaas uit de reeks duidelijk. Midden in het proces verander ik soms helemaal. ‘Als ik dat doe, dan kom ik die structuur uit’, besef ik dan. Verder is er nog het glazuren. Soms staan er vazen 3 jaar in het pand vooraleer ik er de juiste kleur voor heb. Of maak ik ze eerst in het klein. Ik heb zo dingen al 5 jaar staan, die nu pas gebruikt worden. Het is allemaal een proces. Ik teken dat nooit vooraf uit.”
Elvira haar werken ontwikkelen zich constant, waaraan ze toevoegt dat ze veel meer functionele producten maakt dan vroeger. “Echt een grote aanpassing”, zegt ze zelf. Dat heeft zich vertaald in het maken van krukjes en tafeltjes, of haar vazen, “daar kon je vroeger geen planten in steken.” Haar moeder is dan weer gespecialiseerd in functioneel servies, van wie ook werken terug te vinden zijn in de etalagerekken. “Van mijn moeder staan er hier tassen en mokken. Ik oefen daar ook op. Om die uit elkaar te houden, gebruik ik een stempeltje. Dat we geen ruzie zouden maken,” lacht Elvira. “Het is ook, mijn moeder is links en ik ben rechts, dus wij zetten onze strepen anders. Daar zou je het ook aan kunnen zien. Dat hebben we nog maar een maand geleden ontdekt, terwijl we al jaren samenwerken.”
Dranghekkens
Het atelier lijkt de perfecte locatie voor workshops, wat bevestigd wordt wanneer Elvira zegt dat er veel vraag naar avondlessen is. “Ik ben zelf nog te veel bezig met experimenteren en heb daar eigenlijk geen tijd voor. Maar dan nog, het kost op zich veel tijd vooraleer je resultaat ziet. Het zou superfrustrerend zijn als je dat maar 1 keer komt doen. Eventueel een kijkworkshop of iets met kinderen zie ik wel zitten. Met kinderen kan je zo spelen en mooschgen. En met volwassenen… Ik weet het niet. Dat is zo te serieus. Misschien later.” Ook wie dacht de koffietassen ter plaatse te kunnen uitproberen in de setting van een avant-gardische koffieshopgalerie, is eraan voor de moeite. “Dat zou wel nog een cool concept zijn, maar horeca is niets voor mij.” Wat alvast wel op het programma staat, is de officiële opening tijdens het eerste en tweede weekend van oktober. “Als corona weg is, etaleer ik hier m’n nieuwste vazen en kleuren en nodig ik iedereen van Brugge uit. Ik ga dan dranghekkens zetten.” (lacht)
Tekst: Thybris Gerin. Foto's: Atlesque.
Uit BLVRD Magazine editie #17.
