Kevin Antoine (31) kreeg aan zijn 16de een gitaar in zijn handen geduwd. Met de woorden "probeer jij het anders een keer" gaf een begeleider van de open jeugdinstelling Cruushove (De Patio vzw) hem een duwtje in de muzikale richting. Vijftien jaar later ligt zijn masterdiploma binnen handbereik en geeft hij gitaarles in het Stedelijk Conservatorium in Brugge.
Kevin groeide op in een alles behalve warm nest. Op zijn 16de trok hij aan de alarmbel: de thuissituatie was niet langer houdbaar. Hij verhuisde naar de open jeugdinstelling Cruushove, inmiddels onderdeel van De Patio vzw. Toevallig kreeg een van de andere jongeren een gitaar van zijn vader. “Ook al stond de vader erop dat hij het instrument leerde bespelen, die kameraad bakte er maar weinig van en was er niet in geïnteresseerd”, vertelt Kevin. “Bernard, een begeleider, had dit in de gaten en duwde zonder enige aanleiding die gitaar in mijn handen. “Probeer jij het anders een keer”. Zomaar. Even nonchalant begon ik erop te tokkelen en sindsdien hebben mijn vingers de snaren niet meer losgelaten”, vat Kevin samen.
Groen gitaartje
Kevin verbleef één jaar in de leefgroep. Elke keer klopte hij opnieuw aan bij die kameraad met de vraag of hij nog maar eens zijn gitaar mocht lenen om er wat op te tokkelen. “Via het internet leerde ik mezelf de eerste herkenbare melodieën aan.” Een muziekinstrument aanleren vraagt een stevige portie geduld en doorzettingsvermogen, geen vanzelfsprekende eigenschappen voor een 16-jarige gast. “Snel speelden mijn vingers nummers zoals Seven Nation Army. Op school ging het niet goed, maar mezelf gitaar aanleren lukte blijkbaar wel. Vanaf dat ik een kleine verbetering hoorde, trok ik mezelf daaraan op”, vertelt Kevin. Later kon hij verder tokkelen op zijn eigen exemplaar.
"Op veel steun van thuis uit moest ik niet rekenen. Mijn tirannieke stiefvader (hij overleed in 2013) ergerde zich snel als ik nog maar een paar noten speelde. Alcoholisme en agressie waren geen uitzonderingen. Mijn moeder, die recent overleden is, moedigde mij wel aan. Van haar kreeg ik mijn eerste groen gitaartje cadeau. Eentje van 50 euro en ik heb hem nog steeds."
Ondanks dat Kevin het instrument technisch in zijn handen had, kon hij nog geen enkele noot lezen. Op zijn 18de stapte Kevin in het traject begeleid zelfstandig wonen. Hij zette zijn moeizame schoolcarrière stop, verliet de schoolbanken zonder diploma en ging vast aan het werk. Zijn begeleiders motiveerden hem om lessen te volgen aan het Stedelijk Conservatorium in Brugge. Kevins hobby kreeg een serieuzere bijklank.
Settelen met muziek
“Die gitaar was voor mij een pure uitlaatklep. Zo kon ik even ontsnappen aan alles wat stroef, of zelfs heel moeilijk, verliep in mijn leven. Ik was niet enkel schoolmoe, maar ook het leven zei me op een bepaald moment niets meer. Alles in die periode was pikzwart. Maar ik wou me niet settelen in het leven dat voor mij uitgestippeld was”, vertelt Kevin. Obstakels zijn op zijn pad gegooid geweest, maar hij kon er geen genoegen mee nemen dat ze allesbepalend zouden zijn. Kevin had zonder diploma weinig in handen om zijn toekomst zelf in te kleuren. “Mijn begeleidster Sofie kwam op een dag met het nieuws dat ik ook zonder diploma van de middelbare school kon starten aan hogere studies. Mijn vorige schoolcarrière was geen succes, we zagen ergens wel een kans om muziek erin te betrekken. Studeren over iets wat me interesseerde, ging waarschijnlijk wél zijn vruchten afwerpen. Na een resem papierwerk, motivatiebrieven en -gesprekken, nam ik deel aan de toelatingsproef aan het Conservatorium in Gent.”
Sociale ladder
Na 6 jaar getokkel en gejam zat Kevin nerveus in de wachtruimte met tientallen andere jongeren. Vooraan riepen ze de namen af van wie geslaagd was voor de toelatingsproef. “Mijn lichtpunt was er: ik was toegelaten om in september 2012 te starten met de muziekopleiding aan het KASK in Gent. Vanaf dat moment was gitaar niet langer een hobby, een uitlaatklep, iets om alles te vergeten. Nee, het werd het instrument dat mij kon laten klimmen op de sociale ladder. Ik ging niet langer vastzitten in die hulpeloze situatie.”
Eerlijk? Ik heb geen idee wat er van mij zou geworden zijn mocht die begeleider de gitaar niet in mijn handen hebben geduwd. Niet veel goeds, dat kan ik je verzekeren.
- Kevin
Traag maar gestaag
Ondertussen heeft Kevin zijn bachelordiploma in zijn handen, volgde hij 1 jaar popmuziek, geeft hij les in het Stedelijk Conservatorium in Brugge en in het JMA (Jeugd Muziek Ateliers) en is hij bezig aan zijn tweede masterjaar. Tussenin de opleidingen laste hij een pauze in om de portefeuille terug te vullen. Buiten zijn groen gitaartje moest hij alles zelf financieren, want thuis leefden ze zelf op de armoedegrens. “Ik kijk nog vaak terug op het pad dat ik heb afgelegd. Ik ben dankbaar en trots. Ik doe er 8 in plaats van 5 jaar over, maar goed. Tja, ik voel de druk wel nu ik 31 ben, ik had er in vergelijking met anderen al lang moeten zijn. Ik ga een stuk trager vooruit door de obstakels, die trouwens nog steeds opduiken, maar ik ga wel vóóruit. Tegen alle verwachtingen in heb ik tot nu toe al iets van mijn leven gemaakt. En ik moet zeggen: het was allesbehalve evident.”
Geen copy-paste
Kevin wil graag een voorbeeld zijn. “Teruggaan naar Cruushove (De Patio vzw) en iedereen een gitaar in zijn handen duwen, zal jammer genoeg niet werken,” lacht Kevin, “je kunt mijn traject niet copy-pasten.” Ongeacht hoe ver hij al is geraakt, over zijn talent is Kevin opvallend bescheiden. Maar hij heeft wel een belangrijke boodschap: “Jongeren moeten goed beseffen dat je het lot wél in eigen handen hebt. Ik bleef mijn doel voor ogen hebben en dat is om iets van mijn leven te maken. Hoe dat leven er dan precies uit ging zien, wist ik niet. Maar ik wist door mijn verleden wat ik zeker en vast niet wou”, vertelt hij.
De perfectionist
“Naast lesgeven wil ik graag nog op ander manieren bezig zijn met muziek. Mijn eigen creativiteit uiten, liedjes componeren, misschien een bandje oprichten, daar wil ik in de toekomst graag meer tijd in investeren. De opleiding heeft van mij een perfectionist gemaakt, waardoor ik soms terug moet leren genieten van muziek en wat het met me doet. Luisteren met het hart, zonder te struikelen over die ene niet al te zuivere klank. Even figuurlijk teruggrijpen naar mijn groen gitaartje, naar hoe het allemaal begon. En gewoon losgaan.”
Mijn traject kun je niet copy-pasten, maar jongeren moeten goed beseffen dat je je eigen lot in handen kunt hebben.
- Kevin
Ondanks dat je een traject zelf aflegt, drukt Kevin zijn dankbaarheid uit aan enkele instanties en mensen. Een speciale vermelding voor de leefgroep Cruushove (De Patio vzw), Bernard, Rik en Sofie (zijn begeleiders) en zijn gitaarleraren Johan Vandecaveye en Peter Gyckiere.
Tekst: Sofia Ben Moussa. Tekening: Renée Eelbode. Foto: Wouter Glas.
